ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ-ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙ&Kappa

Περιγραφή

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητα είναι μία νευροαναπτυξιακή διαταραχή που αφορά τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες. Τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έντονη διάσπαση προσοχής,η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα.
Εντοπίζεται από πολύ μικρή ηλικία και μπορεί να συνοδεύει το άτομο καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.

Ανάλογα με τα συμπτώματα του ατόμου η ΔΕΠΥ μπορεί να ταξινομηθεί σε τρεις τύπους:

α) τον απρόσεκτο τύπο, όταν πληρείται μόνο το κριτήριο της απροσεξίας, αλλά όχι το κριτήριο της υπερκινητικότητας ή παρορμητικοτητας.

β) τον υπερκινητικό/παρορμητικό τύπο, όταν πληρείται το κριτήριο της υπερκινητικότητας ή παρορμητικότητας αλλά όχι το κριτήριο της απροσεξίας

γ) το συνδυαστικό τύπο, όταν πληρούνται και τα δύο παραπάνω κριτήρια.

Η βιβλιογραφία έχει καταλήξει πως η αιτιολογία είναι κυρίως γενετική-κληρονομική και νευροβιολογική και όχι τόσο περιβαλλοντική.

Νευροψυχολογικό προφίλ.

Η ΔΕΠΥ είναι μία διαταραχή που επηρεάζει τη ζωή του ατόμου πολυπλεύρως. Ενδεικτικά, κάποια από τα συμπτώματα που μπορεί να παρουσιάζουν τα άτομα με ΔΕΠΥ είναι τα εξής:

-Δυσκολεύονται να συγκεντρώσουν την προσοχή τους σε μία συγκεκριμένη δραστηριότητα.
-Δεν τελειώνουν τις δραστηριότητες που ξεκινούν.
-Η προσοχή τους αποσπάται εύκολα από άσχετα(σε σχέση με το έργο με το οποίο ασχολούνται)ερεθίσματα.
-Πηγαίνουν από το ένα θέμα στο άλλο.
-Έχουν φτωχές οργανωτικές δεξιότητες. -Παρουσιάζουν φτωχή διαχείριση του χρόνου τους.
-Ξεχνούν καθημερινές δραστηριότητες.
-Χάνουν πολύ σημαντικά τους αντικείμενα ή παιχνίδια.
-Συχνά φαίνεται σαν να μην ακούν όταν κάποιος τους μιλάει.
-Δυσκολεύονται να ακολουθήσουν οδηγίες.
-Κινούνται συνεχώς νευρικά και δυσκολεύονται να παραμείνουν καθισμένοι σε μία συγκεκριμένη θέση.
-Μπορεί να μιλούν ή να αντιδρούν απερίσκεπτα, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
-Δυσκολεύονται να περιμένουν τη σειρά τους και διακόπτουν συχνά τους άλλους.

Αντιμετώπιση

Για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ έχουν προταθεί ως αποτελεσματικές τόσο η φαρμακοθεραπεία όσο και η ψυχοθεραπεία, με έμφαση στη συμπεριφορική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων,όσο και παιδαγωγικές παρεμβάσεις. Ως προς την φαρμακοθεραπεία, πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως αυτή θα πρέπει να συστήνεται ως τελευταία λύση εφόσον έχουν προηγηθεί άλλες μορφές παρέμβασης. Λόγω της πολυπλοκότητας της διαταραχής συνήθως προτείνεται μία ολιστική προσέγγιση η οποία προσαρμόζεται στις ειδικές ανάγκες του κάθε ατόμου. Είναι πολύ σημαντικό στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία να εμπλέκονται τόσο το οικογενειακό όσο και το σχολικό περιβάλλον ή το εργασιακό περιβάλλον.